نخ های بخیه

نخ‌های بخیه به دو دسته مصنوعی و طبیعی تقسیم می‌شوند.

برای تولید نخ بخیه ممکن است از الیاف فلزی، الیاف طبیعی (کتان، ابریشم، پنبه)، کولاژن، روده حیوانات و الیاف مصنوعی استفاده نمود. در این بین، نخ‌های بخیه فلزی قوی ترین و انواع طبیعی ضعیف ترین می‌باشند. نخ تهیه شده از روده حیوانات و کولاژن، از روده کوچک حیواناتی مانند بره و گاو که اساساً از پروتئین کولاژن تشکیل می‌شود، تهیه می شود. این نوع نخ بخیه که به ندرت برای بخیه زدن پوست مورد استفاده قرار می‌گیرد، توسط بافت جذب می‌گردد.

خصوصیات ایده‌آل برای انتخاب نخ‌های بخیه

• کمترین واکنش بافتی را ایجاد کند؛ نخ بخیه به عنوان یک جسم خارجی می‌تواند منجر به تاخیر در زمان ترمیم زخم شود.
• دارای استحکام کششی کافی باشد.
• محیط مناسبی برای رشد باکتری‌ها فراهم نکند.
• قابل استریل کردن باشد.
• آلرژی‌زا و سرطان‌زا نباشد.
• انعطاف پذیر باشد.

با توجه به خصوصیات انعطاف پذیری، زیست سازگاری نسبی و قابلیت تغییر شکل زیاد در پلیمرها، بیشتر نخ‌های بخیه از جنس مواد پلیمری ساخته می‌شوند. از آنجا که نخ‌های بخیه در محل زخم و برای بستن آن بکار برده می‌شوند و این موجب وارد آمدن تنش‌های کششی در جهت بسته شدن زخم می‌گردد، استحکام کششی نخ‌های بخیه اهمیت زیادی می‌یابد.

انواع نخ بخیه از نظر منبع تهیه

نخ‌های بخیه طبیعی (بیولوژیکی)

نخ‌های بخیه طبیعی از منابع طبیعی مانند بافت‌های حیوانی یا گیاهی به دست می‌آیند، به همین دلیل معمولاً به آن‌ها مواد بیولوژیکی گفته می‌شود. نخ‌های بخیه طبیعی در حال حاضر فقط به صورت غیر جذبی موجود هستند(نخ سیلک). کنترل کردن و گره زدنِ آسانِ نخ‌های بخیه طبیعی و قیمت نسبتاً ارزان از مزایای این نوع نخ‌ها به شمار می‌آیند.

نقطه ضعف این نوع نخ‌های بخیه طبیعی بودن آن‌ها است. سیستم ایمنی بدن نخ‌های بخیه طبیعی را به عنوان مواد خارجی (پروتئین) شناسایی کرده و تلاش می‌کند تا آن‌ها را از بین ببرد. این واکنش موجبِ بروز درد و ناراحتی در محل زخم در هنگام وجود بخیه می‌شود.

نخ‌های بخیه سنتتیک (مصنوعی)

نخ‌های بخیه سنتتیک یا مصنوعی موادی هستند که انسان آنها را می­سازد و از طریق فرآیندهای صنعتی تولید می‌شوند. مواد جذبی را از لحاظ شیمیایی می‌توان طوری تولید کرد که مشابهت زیادی با مواد طبیعی بدن داشته باشند. این نوع از نخ‌های بخیه بدون ایجاد واکنش جذب می‌شوند. سایر نخ‌های بخیه غیر جذبیِ مصنوعی خنثی هستند و در زمان ورود تنها موجب القاء پاسخِ بدن و در نهایت کپسوله (پوشش دار) شدن مواد بدون بروز واکنش‌های جانبی می‌شوند؛ به این معنا که بدن توسط ماده‌ای اطراف مواد خارجی پوشش ایجاد کرده و این مواد را جداسازی (ایزوله) می‌کند.

مزیت نخ‌های بخیه سنتتیک قدرت بالای این مواد است. این ویژگی خطر بروز عوارض جانبی را به حداقل می‌رساند زیرا در این حالت می‌توان از گیج‌های ظریف‌تری استفاده کرد که دارای استحکامی مشابه مواد طبیعی ضعیف‌تر و ضخیم‌تر هستند. علاوه بر این نخ‌های بخیه سنتتیک جذبی دارای خواص جذبیِ بسیار قابل پیش بینی هستند. چنان چه نخ‌های بخیه مصنوعی به صورت مونوفیلامنت باشند، کنترل کردن آن‌ها دشوارتر است و گاهی اوقات فرآیند کپسوله شدن می‌تواند منجر به دفع یا خروجِ بخیه از بدن شود.