حنجره بینی یا لارنگوسکوپی (Laryngoscopy) یک مداخله درمانی است که طی آن چین‌های مربوط به تارهای صوتی و چاکنای مشاهده می‌شود.
وسیله‌ای که برای مشاهده حنجره و چاکنای به کار می‌رود لارنگوسکوپ (Laryngoscope) یا حنجره‌بین نامیده می‌شود.
کلمه لارنگوسکوپ از دو جزء Larynx + Scope تشکیل شده‌است. این وسیله برای مشاهده حنجره، تارهای صوتی و مجرای بین آن‌ها استفاده می‌شود. دو نوع لارنگوسکوپ وجود دارد؛ نوع سخت و نوع قابل انعطاف
حنجره‌بین سخت
این نوع لارنگوسکوپ برای مشاهده مستقیم مجرای صوتی استفاده می‌شود. دستگاه متشکل است از یک دسته بلند (که چند باتری در آن قرار می‌گیرد) و یک تیغه که در نوک آن منبع نوری کوچکی تعبیه شده‌است. تیغه‌ها بر دو نوعند. تیغه Macintosh که حالتی خمیده دارد و میلر (Miller) که مستقیم است. تیغه Macintosh آسان تر کار گذاشته می‌شود، در حالی که تیغه میلر (Miller) دید بهتری از تارهای صوتی در اختیار پزشک قرار می‌دهد. میلر (Miller) معمولاً در کودکان استفاده می‌شود.
برای جای‌گذاری لارنگوسکوپ بیمار باید به پشت دراز بکشد. سپس دستگاه از راه دهان وارد شده و از روی زبان به سمت حنجره رانده می‌شود تا حدی که تارهای صوتی قابل مشاهده باشند.
انواع تیغه لارنگوسکوپ
تیغه خمیده (مکینتاش): نوک آن به داخل فضای بین قاعده زبان و سطح خلفی اپی گلوت پیش برده می شود. حرکت به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته لارنگوسکوپ اعمال می شود لیگامانه ای هیپو اپی گلوتیک را کشیده و اپی گلوت را بالا می آورد و دهانه گلوت را در معرض دید قرار می دهد.
تیغه مستقیم (میلر): نوک تیغه مستقیم از زیر سطح حنجره ای اپی گلوت عبور می کند. حرکت رو به جلو و بالای تیغه که در امتداد محور دسته اعمال می شود اپی گلوت را به طور مستقیم بالا کشیده تا دهانه گلوت در معرض دید قرار گیرد. پایین بردن یا حرکت غضروف تیروئید بیمار به اطراف توسط دست راست متخصص بیهوشی و از خارج گردن ممکن است ظاهر شدن دهانه گلوت را تسهیل نماید.
تیغه نوک خمیده (Heaine): این تیغه شبیه به تیغه مکینتاش است اما یک نوک مفصلی دارد و یک اهرم که توسط شست دست چپ متخصص بیهوشی کشیده می شود. سپس اهرم به لارنگوسکوپ به داخل والکولا وارد می گردد.
از لارنگوسکوپ سخت معمولاً در هنگام لوله‌گذاری تراشه استفاده می‌شود. این فرایند غالباً بسیار دردناک و ناراحت‌کننده است و به همین دلیل در بیماری که به هوش باشد انجام نمی‌شود. یکی از مشکلاتی که ممکن است در اثر کارگذاری نادرست لارنگوسکوپ رخ بدهد، وارد آمدن آسیب به داندان‌های بالایی بیمار است. استفاده از حنجره‌بین در هنگام لوله گذاری، مرحله‌ای از بیهوشی عمومی محسوب می‌شود.
تجهیزات پزشکی مدپلاس به سلامتی شما می اندیشد
مشاهده سایر ابزار و تجهیزات پزشکی از فروشگاه آنلاین تجهیزات پزشکی مدپلاس
حنجره‌بین قابل انعطاف
این نوع از لارنگوسکوپ برای معاینه‌های داخل مطب استفاده می‌شود. در طی معاینه بیمار کاملاً به هوش است بنابراین می‌توان تارهای صوتی را حین صحبت کردن مشاهده کرد. این دستگاه ممکن است به ابزارهایی کوچک برای نمونه برداری از بافت‌های مشکوک مجهز باشد.
حنجره‌بینی ویدیوئی
از سال ۲۰۰۱ با اختراع و عرضه لارنگوسکوپ ویدیوئی امکان لوله گذاری آسان و کم خطر امکان‌پذیر شده‌است. در این حنجره بین، دوربین با کیفیت بالا در انتهای تیغه لارنگوسکوپ تعبیه شده‌است که دید وسیع تری را ایجاد می‌کند.
لارنگوسکوپ شامل دسته حاوی باطری است که تیغه های با منبع نور (لامپ یا فیبر نوری) ممکن است به آن متصل شده یا برداشته شود. هنگام استفاده از آن، لارنگوسکوپ در دست چپ متخصص بیهوشی و نزدیک به محل اتصال بین دسته و تیغه لارنگوسکوپ نگه داشته می شود.
تیغه از سمت راست دهان بیمار وارد می شود به طوری که از دندانهای پیشین به دور بوده و زبان بیمار به سمت چپ منحرف گردد و به شکلی از مجرای تیغه به دور باشد. همچنان که تیغه به جلو و مرکز به سمت اپی گلوت به پیش می رود، از فشار بر دندانها و یا لثه ها باید پرهیز گردد.
مچ دست متخصص بیهوشی سفت نگه داشته شده تا لارنگوسکوپ در امتداد محور دسته بالا برده شود و باعث جابجایی بافت نرم به قدام گشته و ساختمان حنجره در معرض دید قرار گیرد. در هنگام بالا بردن، دسته نباید بچرخد تا از دندان های بالایی یا لثه ها به عنوان تکیه گاه تیغه لارنگوسکوپ (به عنوان اهرم) استفاده نشود.
پزشکان از لارنگوسکوپ‌ها برای اهداف مختلفی مانند تشخیص سرفه‌های مداوم، گلودرد یا گرفتگی صدا و برداشتن اجسام خارجی یا نمونه‌برداری از بافت استفاده می‌کنند. انواع مختلفی از روش های لارنگوسکوپی وجود دارد، از جمله لارنگوسکوپی غیر مستقیم، لارنگوسکوپی مستقیم فیبر نوری و لارنگوسکوپی مستقیم.